Αυτές τις μέρες όλοι έχουμε ένα λόγο παραπάνω να απελπιζόμαστε για τους πολιτικούς, για τα κόμματα, για τους «εκπροσώπους» μας. Αρκεί να παρακολουθήσει κανείς, για λίγα έστω λεπτά, οποιοδήποτε από τα αμέτρητα τηλεοπτικά πάνελ: τράτζικ!
Μια κατάσταση πολιτικής και πολιτισμικής παρακμής, η οποία έρχεται και δένει με την πολύτιμη συμβολή των τηλε – δημοσιογράφων, οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειονότητα ούτε θέλουν ούτε μπορούν να συντονίσουν μια πολιτική συζήτηση στοιχειωδώς θελκτική, δηλαδή με κανόνες, ουσία και σεβασμό του χρόνου και της αισθητικής.
Μήπως όμως είμαστε υπερβολικοί στις απαιτήσεις μας από τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους που «μας έτυχαν»;
Από πού άραγε προέρχονται όλοι αυτοί και από πού εμείς; Και γιατί θα έπρεπε να διαθέτουμε καλύτερους απ ́αυτούς που έχουμε;
Ιδιαίτερα όσοι ζούμε στη Θεσσαλονίκη και τα πέριξ θα έπρεπε να είμαστε λιγότερο απαιτητικοί, αφού όχι μόνο αποδεχόμαστε αλλά και δια της ψήφου μας πρόσφατα επιβραβεύσαμε την κατάσταση που επικρατεί στο άμεσο περιβάλλον που ζούμε, σε όλους τους δήμους της Νύμφης του Θερμαϊκού.
Μήπως είναι σε καλύτερο επίπεδο τα λοιπά τηλεοπτικά προγράμματα που καταναλώνουμε καθημερινά,οι μουσικές που επιτρέπουμε να φτάνουν ως τ’ αυτιά μας, η ψυχαγωγία που επιλέγουμε από τον «καφέ» στα κατειλημμένα πεζοδρόμια ως τις νυχτερινές μας επιλογές;
Αλλά και οι τόποι της «κοινωνικής δικτύωσης», στο ίντερνετ, στους οποίους συχνάζει ένα πλήθος από εμάς, μήπως είναι ένας άλλος τόπος;
Ούτε κατά διάνοια!
Παρά τις διάσπαρτες νησίδες είναι ο ίδιος άχαρος τόπος που γεννά τους γνωστούς μας πολιτικούς και
δημοσιογράφους, με τους οποίους αισθανόμαστε άβολα εμείς οι γνωστοί, επίσης, πολίτες: κολιός και
κολιός, από το ίδιο βαρέλι!
Αλλά είναι πολύ αργά για να μη γίνει τίποτα.
Είναι βέβαιο πως ούτε οι πολιτικοί, ούτε οι δημοσιογράφοι ούτε οι πολίτες θ’ αλλάξουν με δική τους πρωτοβουλία και κόστος.
Αν μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο,θα είχε συμβεί προ πολλού. Θα αλλάξουμε όλοι, θέ-
λοντας και μη, ερήμην μας. Με τον τρόπο που θα μας επιβάλει η ανάγκη. Θα το προλάβουμε κι εμείς που γνωρίσαμε κατά σειράν την Ελλάδα της φτώχειας, της «αλλαγής», της αστακομακαρονάδας και, τελευταία,της κατάθλιψης.
Και αν τα πράγματα πάνε καλά (γιατί μπορεί και να πάνε στραβά κι ανάποδα) και η χώρα μας
αποχτήσει καλύτερους πολίτες, υπάρχει ελπίδα να ζήσουμε κι έναν καλύτερο δημόσιο βίο.
*Ο κ. Ζέρβας είναι οδοντίατρος, διευθυντής ΕΣΥ
panosz.wordpress.com
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου